Zaalverhuur in een kerk: besloten of niet?

Vraag

Een kerk in onze gemeente dreigde te worden gesloopt. Een aantal bewoners is toen in actie gekomen en heeft de kerk gekocht. Deze personen hebben vervolgens een stichting opgericht.

Teneinde het onderhoud van de kerk te kunnen bekostigen verhuurt de stichting ruimten in de kerk aan allerlei verenigingen. Maximaal 12 x per jaar vinden er ook besloten feesten van persoonlijke aard plaats.

De stichting verstrekt uitsluitend koffie en thee. De huurders verzorgen zelf de hapjes en drankjes.

Artikel 25 DHW, stelt dat, voor zover er geen sprake is van een rechtmatige uitoefening van het horecabedrijf, in een voor publiek toegankelijke ruimte, geen alcoholische dranken aanwezig mogen zijn, of worden genuttigd.

Speelt het feit dat het gaat om besloten aangelegenheden hierbij nog een rol? Is er dan wel sprake van voor publiek toegankelijke ruimte?

Antwoord

De vraag waar het om draait is of hier sprake is van beslotenheid zoals dat is bedoeld in artikel 25 van de Drank- en Horecawet.

In een vandaag de dag nog steeds belangwekkende uitspraak van de toenmalige Afdeling Rechtspraak van de Raad van State (AB 1987/113) van 14 augustus 1986 is daar een duidelijk kader voor gegeven.

Het ging in daarbij om een persoon die zijn inpandige stal die hij tot 1972 ten behoeve van zijn landbouwbedrijf gebruikte, had verbouwd tot een ruimte welke geschikt werd voor het houden van feesten en gezellige bijeenkomsten en ook voor dat gebruik door hem werd verhuurd. Ten aanzien van het al dan niet bestaan van het openbare karakter is toen het volgende gesteld door de Afdeling.

1. De stal kon op afroep door een ieder worden gehuurd;
2. Van deze mogelijkheid werd zeer regelmatig en steeds door andere groeperingen gebruik gemaakt;
3. Voorts had de verhuurder er, blijkens rapporten van de politie, geen grip of controle op wie bij een bepaalde bijeenkomst aanwezig warens;
4. Het is de Afdeling niet gebleken van voorwaarden tussen verhuurder en de huurders, op grond waarvan het besloten karakter zou kunnen worden veiliggesteld;
5. Voorts is gebleken dat verhuurder bij het verhuren van zijn lokaliteit lang niet in alle gevallen zekerheid had omtrent het aantal genodigden en de band die er tussen hen bestond, zodat meer dan eens sprake was van een onbepaalde groep bezoekers;
6. Ter zitting is door de verhuurder verklaard dat tijdens de openingsuren de huurder de beschikkingsmacht over de stal had en verantwoordelijk was voor de orde en rust, en dat verhuurder maar in zeer beperkte mate controle uitoefende op de bezoekers van een bepaalde bijeenkomst;
7. Bezien in verband hiermee was tevens van belang dat de verhuur met een vrij hoge frequentie en aan steeds wisselende groeperingen plaatsvond;
8. Hierdoor ontstaat toch een vorm van publiek gebruik, totaal verschillend van bijvoorbeeld bijeenkomsten van steeds dezelfde sociëteit of vereniging;
9. Dit aspect versterkt het publieke karakter van het gebruik van de lokaliteit. Onder het publiek wordt alsdan c.q. behoort te worden verstaan: een ieder die dat wenst;
10. Dat huur door een ieder op afroep mogelijk was, bleek onder meer uitverklaringen van gebruikers alsmede uit een aantal huurcontracten.

Gelet op deze omstandigheden was de Afdeling van oordeel dat de feitelijke exploitatie te dezen op zodanige wijze werd gevoerd dat, bezien in het licht van doel en strekking van de Drank- en Horecawet, niet meer van een besloten inrichting kon worden gesproken.

De vraag of sprake is van beslotenheid in de voorgelegde casus zal alsdan moeten worden beantwoord aan de hand van bovenstaande criteria.

Alhoewel wij slechts over die informatie beschikken zoals omschreven in de vraag, lijkt het bij deze vorm van zaalverhuur niet te gaan om een ruimte met een besloten karakter en geldt het bepaalde in artikel 25 Drank- en Horecawet. Dat betekent dat in die voor het publiek toegankelijke ruimten geen alcoholhoudende dranken aanwezig mogen zijn (artikel 25, lid 1 onder a DHW) en ook niet mogen worden genuttigd (artikel 25, lid 2 DHW).